Lockdown -Tu zaszła zmiana w scenach mojego widzenia wg Byrona.

 W ostatnich  12  latach  Alicja przeprowadzała się  siedem razy, w tym  w swoim rodzinnym mieście pięć razy, a  w obrębie dwóch mieszkań  cztery  razy. Mieszkać całe życie w jednym  prowincjonalnym mieście zdawałoby się nuda i jednostajność. I w  jakim celu tak bez przerwy się przeprowadzać?  Wiele intrygujących przejawów jej losów się wydarzyło w owym czasie. Z każdą przeprowadzką pojawiał się nowy etap życia i teraz też tak pewnie będzie. Adresy we Francji i   Gajówce były lekkomyślnie  nietrwałe i przemijające, ale zostawiły  nastrojowy ślad w pamięci. Zdarzył się też taki  czas, że mieszkała na raz w trzech miejscach. Znany cytat spopularyzowany przez Marię Dąbrowską, w rzeczywistości pochodzący z poematu Sen Lorda Byrona Adama Mickiewicza ciągle jej teraz przychodzi na myśl, gdy regularnie i bez pośpiechu spożywa posiłki w czasie narodowej kwarantanny.  Przesiaduje długo  przy nowym stole usytuowanym koło okna, ludzi  nie widzi. Obserwuje drzewa budzące się do życia, ptaki siadające na gałęziach, słychać ich ćwierkania przez uchylone okno.
 Patrzy z westchnieniem na  bloki wokół.  Tu mieszkały jej koleżanki z liceum, wyróżnia się też   pierwszy w mieście  dziesięciopiętrowy wieżowiec. Chodziło się tam pojeździć windą.. Zupełnie naprzeciwko mieszka jej ulubiony nauczyciel z rodzinką,  pracujący kiedyś we wspólnej szkółce. Przemiła jego  żona, też nauczycielka  jest córką jej koleżanki z liceum. Uczyła Alicję francuskiego
 i włoskiego w poprzedniej dekadzie życia.
                Tu zaszła zmiana w scenach mojego widzenia.
  Alicja chętnie teraz spędza  czas na Kochanowskiego, bo odpoczywa w jej  świeżo wyremontowanym mieszkanku, a przez drzewa po drugiej stronie ulicy widzi  blok jej małej  kiedyś kuzyneczki.

 Mieszkali tam kiedyś jej dziadkowie, dwie ciocie i siostrzyczka cioteczna Alicji tam się urodziła. Pokój  przedzielony meblami na pół, był przez jakiś czas szczęśliwie zajęty przez jej rodziców. Jej tata był bratem  mamy Alicji.
 Po wielu latach, po śmierci swoich dziadków, ojca, pradawnej  już wyprowadzce dwóch pięknych cioć, i po swoich życiowych troskach i komplikacjach, dorosła kuzyneczka znowu tam zamieszkała. Teraz szczęśliwa, spełniona, radosna. Tyle lat trzeba było czekać.

Przy śniadaniu   Alicja patrzy  w   jej okna   poprzez drzewa i ożywia się w  pamięci scena, gdy kiedyś  młody tata krewniaczki, jeszcze będąc narzeczonym i  w wojsku, pisał listy do jej mamy  i omyłkowo wysłał jeden czy dwa na  adres Alicji , bo z nimi  wtedy mieszkał. Rodzice  poprosili ją, żeby zaniosła te listy do bloku, który widzi teraz z okna.  Takie miała  piękne zadanie, być posłańcem zakochanego   młodziutkiego wujka. Pamięta radość narzeczonej i jej rodziców. To musiała być niedziela, bo wszyscy byli w domu i poczęstowali ją  pysznym ciastem tzw. czeskim. Nie jadła wtedy nic lepszego. Chyba był  to rok 1967, bo w 68. się pobrali, a przebojem na ich weselu była Delilah..
 I tu Byronowski Mickiewicz  odzywa się głosem wielu młodych panien. Z pewnością i Alicji w kolejnych dziesięcioleciach.

  Dziewica z oblubieńcem pierścionki zamienia.

On ją pojął, mnogimi osypał dostatki.

Widzę ją w cudzym domu, słyszę imię matki;

 .. ale za cóż ona...

Jakąś tęsknoty chmurą wdzięczną postać mroczy,
Zdradzając tajną boleść, co jej serce toczy?

Źrenice niegdyś jasne zamgliła powłoka,

Niby jakaś łza dawna, przystygła do oka...

            Tu zaszła zmiana w scenach mojego widzenia

 Alicja zrobiła sobie małą przerwę w pisaniu na mycie włosów i peeling ciała fusami z kawy pomieszanej z miodem, cynamonem i imbirem. Jaki to jest genialny efekt, spróbujcie. Ciało jest aksamitne i kawę oblubieniec  może prawie  spijać z ciała.  Tylko z myciem kabiny jest potem dużo pracy, ale warto.

 Dużo życia  Alicja spędziła na Słonku, trzy razy po kilka lat. Najpierw z rodzicami. Po wielu latach, gdy oni zmarli jedno po drugim, a potem zaraz jej mąż, znowu tam zamieszkała  przez parę lat z córkami. Następnie błąkała się po świecie, a w dalszym ciągu po zagranicznych uciechach i  zabawach, ale też i troskach znowu wróciła na Słonko. Niebawem postanowiła zostawić wygodne mieszkanko dla  młodszej córki. Ot i cała historia.  Nie zna nawet dobrze ludzi w tym bloku, jedynie ze swojej tzw. klatki.

Z nikim tam się nie przyjaźniła. Jej miła sąsiadka, ukochana pani Danusia, obecnie bardzo schorowana, choć nie taka wiekowa jest miłym wspomnieniem i udane imprezy jeszcze z czasów studenckich, szczególnie pamiętny sylwester z 1981 roku.

To pamiętne zdjęcie z sylwestra.

 Obiadki rodzinne z rodzicami, gdy już byli dziadkami Alicji dzieci też są urzekającym wspomnieniem.
  Największą zaletą  tego mieszkania jest najlepszy adres w mieście, jeżeli bloki by rozpatrywać. A widoki z okna na miły plac zabaw, gdzie  córeczki  Alicji się bawiły, gdy przychodziły do babci, są  bardzo melancholijne.

A teraz  wnuczki Alicji  tu się bawią.  Jej stary blok w głębi, bordowo-kremowy.

                      Tu zaszła zmiana w scenach mojego widzenia

  Skądże ta łza? - Wszak z kochankiem złączona na wieki,

Wszakże ten, co ją kochał, jest od niej daleki,
Nie będzie myśli czystych złym życzeniem brudzić,
Nie będzie jej westchnieniem nieumyślnym nudzić.
Czegoż smutna? wszak darmo wzajemności żądał,
Darmo w jej oczach zimnych nadziei wyglądał.
Wzgardzony, nie jest pewnie sprawcą jej katuszy,
Jest widmem dla pamięci, nie sępem dla duszy.

  

Najlepsze widoki z okna były niewątpliwie w Gajówce, dawnej posiadłości Alicji. www.domwgajowce.pl Spójrzcie co nowi właściciele uczynili z  tego urzekającego miejsca tu .Tam zawsze czeka na Alicję pokój od wdzięcznych państwa Wilanowskich, którzy przebili finansowo wszystkich chętnych na zakup  tego  uroczego domostwa.  Zaraz po skończeniu kwarantanny trzeba zaplanować wizyty.

Zimowa wizyta w Narbonne Plage 2017

Kanał Południowy też był blisko.

Pepieux

Tak więc siedząc przy śniadaniu w czasie samotnej kwarantanny, na którą  Alicja zupełnie nie narzeka,  bo woli kulturę niż  naturę, rozmyśla o tym,  że Wszy­scy byli w owym miej­scu na sło­necz­nym, na ob­rzę­dzie, Prócz tej jed­nej, co być mo­gła, a nie była i nie bę­dzie!
   Zawsze lubiła Balladę bezludną Leśmiana. Ta poezja  świetnie  dopełniała jej nastroje.

Nie ma więcej zmian w scenach mojego widzenia.
Zbudziłem się. - Jak dziwne wyroków zrządzenia!
Mój sen dla dwojga ludzi smutny koniec znaczy,
Jednemu w obłąkaniu, obójgu w rozpaczy. - 

 Mickiewicz-Byron zakończył to tragicznie.

Najlepsza para jednopłciowa ever, babcia i córka z wnuczką.  Tak w tej niecodziennej światowej sytuacji myśli  o sobie Alicja.

A Matyldzia nawet w jednakowym sweterku, chociaż tamto zdjęcie z lata, ale wiało nad morzem.

Ta kwarantanna  dla niej to  jak dobry czas emerytury, bez zabiegania i tempa. Chwila zastanowienia co jeszcze przedsięwziąć w aspekcie kolejnych lat. A czy ona naprawdę  wie czego  chce?
Przeżyć to, a potem pewnie kolejna przeprowadzka.