Kronika olsztyńska.

 Post ten poświęcam Ali, mojej dawnej bliskiej powinowatej, od lat serdecznej przyjaciółki. Tydzień spędzony na Mazurach to był doskonały ratunek i pociecha na mój  "exodus" z gajówki, na moje czasowe odstąpienie od tamtych marzeń. A kapitulacją zupełną może być Adriatyk u córki.
Towarzystwa w mazurskich wycieczkach  dotrzyma nam Konstanty Ildefons Gałczyński i jego Kronika Olsztyńska.

Rano słońce, rano pogoda,
idziemy do kąpieli.
Sama radość! Sama uroda!
Jak tu się nie weselić?

Plaża nad jeziorem Wałpusz.

Plaża miejska w Szczytnie.

Jezioro Narty.

Z sosny słychać dzięcioła stuk.
A tutaj ryby bryzg! Spod nóg. 

Jezioro  Wałpusz.

Ech, bracia, wpław! I płynąć, pływać,
aż tam, gdzie z drugiej strony
wiatr, roześmiany wiatr przygrywa
na sitowia strunach zielonych.
Gdy trzcina zaczyna płowieć,
a żołądź większy w dąbrowie,
znak, że lata złote nogi
już się szykują do drogi. 

Stąd zaczynamy przygodę z kajakowaniem.

Krutynia w Spychowie.

Kieruję na szuwary.

Jak się stąd wydostać?

Lato, jakże cię ubłagać?
prośbą jaką, łkaniem jakim?
Tak ci pilno pójść i zabrać
w walizce zieleń i ptaki?
Ptaków tyle, zieleni tyle.
Lato, zaczekaj chwilę. 

Zamyślona Ala.

Czyżby ostatnie promienie słoneczne tego lata?  Nie, sierpień nas rozpieszcza  upalną pogodą.

A jakie snopki dorodne, zapraszają do zdjęcia.

 

W samym środku rozległe jezioro,
nad jeziorem gwiazd modrych kilkoro,
a na brzegu posępna olszyna; 

 Jak Wenus pachnie szałwia.
Ptak siada na ramieniu.
Komar płacze w promieniu.
W dzień niebo się zaśmiewa,
a nocą się rozgwieżdża,
gwiazdy w gniazda spadają.
Żal będzie stąd odjeżdżać. 

Migawki z jeziora Narty.

Na olszynie nieruchome ptaki,
a w zatoce zębate szczupaki, 

Jeden ze smacznych obiadów spożywałyśmy w Szwaderkach koło Olsztynka, gdzie podają rybki prosto z jeziora i stawów hodowlanych. A przecież moja córka studiuje rybactwo w Olsztynie i ten temat jest jej szczególnie bliski. Zajadałyśmy smażonego lina z sałatką koprowo-kapuścianą. Co za boski smak.

Można samemu sobie złowić rybki, jeśli sie posiada stosowną kartę  uprzywilejowanego członkostwa.

 I dla córci specjalna dedykacja u mnie, najsłynniejszy cytat z Gałczyńskiego. Tyle przygód jeszcze przed nią. W tamtym roku studia erazmusowe w Portugalii, teraz praktyka w Instytucie Oceanografii w Splicie. Potem Szkocja, Kanada, czas na życiowe przygody.
Jutro popłyniemy daleko,
jeszcze dalej niż te obłoki,
pokłonimy się nowym brzegom,
odkryjemy nowe zatoki;

nowe ryby znajdziemy w jeziorach,
nowe gwiazdy złowimy w niebie,
popłyniemy daleko, daleko,
jak najdalej, jak najdalej przed siebie.
 

Takie piękne chaty mazurskie widziałam, w Spychowie i wiosce Klon, jakby skansen. Chatki dawnych  rybaków, może też strażników leśnych, jak u Gałczyńskiego. Obecnie wiejskie biblioteki, lub lokalne drobne wytwórnie spożywcze. 
 Dobrze jest nad jeziorem
nawet porą deszczową.
Leśniczy wieczorem
lampę zapala naftową,
po chwili we wszystkich pokojach
naftowe lampy płoną
a cienie od rogów jelenich
rozrastają się w nieskończoność.
Psy szczekają.
Trąbki północy bliskie.
A chmury pędzą po niebie
jak wielkie psy myśliwskie
Noc się wypogodziła.
Księżyc mruczy i świeci.

Spływają krople z ula.
Woda z jabłoni kapie.
Hej, deszcz po polach hula,
bo nie ma żadnych zmartwień.

Błyska się. Piorun broi.
Lasowi moknie broda.

Burze grzmiały piorunami codziennie wieczorem, w nocy, nad ranem. Orzeźwiały się upalne leśne polany, ścieżki miejskie i wiejskie,  plaże nad jeziorem, ochładzały mieszkania. Zmartwienia też pojawiały się tuzinami, ale dało się ich przegadać, oswoić, pocieszyć. Nasz zapał w debacie o życiu na zasadzie  doświadczeń wieloletniej przyjaźni, liczonej dziesiątkami lat, zbliżonych profesji, chociaż różnych pracodawców, wydawał się w tym względzie bardzo znaczący. Tematy przesuwały się lawinowo i kalejdoskopowo. Jak miło było wspominać Francję z profesjonalistką. Oglądałyśmy nawet teatr Kobra.
Nowy dzień wstawał słoneczny i beztroski.

 O przyjaciele moi,
jutro znowu pogoda! 
Do łóżek musiałyśmy się przeganiać, bo żadna nie chciała kończyć dyskusji i tyle jeszcze do powiedzenia, przekazania, oszołomienia, że ktoś czuje podobnie i rozumie, a Gałczyński powie tak:

jeszcze tyle byłoby do pisania,
nie wystarczą tu żadne słowa:
o wiewiórkach, o bocianach,
o łąkach sfałdowanych jak suknia balowa,
o białych motylach jak listy latające,
o zieleniach śmiesznych pod świerkami,
o tych sztukach, które robi słońce,
gdy się zacznie bawić kolorami; 

 

I Klenczon zaśpiewa " Wróćmy nad jeziora,
Na wędrowny rejs;
Znajdziesz tam cel swojej drogi
Wśród szumiących drzew"

Mnie  chyba został tylko nastrój z przeboju Wandy Warskiej "Róże, róże są tylko róże".

A w tym ogrodzie róże zachwycały.

I lawenda piękniejsza niż we Francji.

I na koniec mała czarodziejka z zaczarowanego ogrodu powie sekrety życia.

Jest małą Madzią, Dominiką i Karoliną. I już wiem o co chodzi.