Netetykieta i moja książka.

Należę do tych, którzy nie opłakują młodości, cieszę się, że ją przeżyłam, ale nie chciałabym zaczynać wszystkiego od nowa, ponieważ dzisiaj czuję się o wiele bogatsza niż kiedyś. Ale myśl, że kiedyś odejdę/ nie myślę jeszcze o zaświatach, ale w czasach pocovidowych to różnie bywa/ i całe to moje doświadczenie pójdzie na marne, jest przyczyną tzw. lęku egzystencjonalnego. Co za marnotrawstwo, dziesiątki lat spędzonych na budowaniu doświadczenia, żeby potem to wszystko zostawić? Mój ulubiony Umberto Eco powiedział, "to jakby spalić Bibliotekę Aleksandryjską, zniszczyć Luwr i British Museum razem wzięte, pozwolić, żeby morze pochłonęło piękna i uczoną Atlantydę”. Bo tyle w ciągu mojego życia przeczytałam i widziałam, a kontakty z luminarzami nauki rozwinęły we mnie potrzeby na miarę Wersalu wiedzy i teraz czeka mnie „ jankeska paranoja, ideał arogancji i analfabetyzm”/ tak pisze o USA Perez-Reverte/. I dylematy, albo być, albo mieć znowu się pojawiły. Ale teraz wolałabym mieć. W związku z tym pomyślałam, że trzeba coś po sobie zostawić, książka to ubezpieczenie na życie, mała antycypacja nieśmiertelności, ładnie powiedziane, prawda? Pewne myśli ze względu na swoją zgodność ze zdrowym rozsądkiem, mogą każdemu wpaść do głowy. I nie chodzi tu o kartezjańskie cogito ergo sum, ani o zasadę względności, of course. Nadal cytuję wspomnianego Perez-Reverte. Na spotkaniach towarzyskich i rodzinnych obiecuję, że zabawię się w kronikarkę i wykonam tę mnisią, żmudną pracę , żeby zostawić coś dla potomnych. Ale niezależnie od tego, ile zdołałabym przekazać, opowiadając o sobie i o czymś, nigdy nie zdołam przekazać całości zdobytego doświadczenia, np. wrażenia , jakie wywołała we mnie twarz kochanej osoby, córki po urodzeniu czy narzeczonego długo nie widzianego, nie będę umiała opisać odkrycia, jakiego dokonałam na widok wschodu słońca nad Atlantykiem obserwowanego z samolotu czy obrazu Sahary w oazie Ghardaja. Nie umiem tego opisać. Nawet Kant nie zdołał w pełni przekazać tego, co zrozumiał, wpatrując się w gwiaździste niebo nad sobą. Skromność nie jest moją cechą, hehe. Najbardziej esencjalną wartością tej mojej chęci napisania książki jest to, że stałam się digital, jak to mówią Anglicy, nauczyłam się netetykiety, nie jestem demodee we wspólnocie młodych, którzy w jakimś sensie przerośli mnie intelektualną giętkością. Uwielbiam młodych, ”kradnę” im ich młodzieńczy entuzjazm z powodzeniem, który ich czasami przerasta! Bo najważniejsze, żeby mieć connection, insert object i wejść jak RealPlayer acrobat! W każdym razie register now, Facebook, Instagram, TikTok, sign in, check mail i attach wszystkie fotki i opowiadania. Nie będzie fatal error, nie stracę wszystkiego, włączę system winword i powrócę do odzyskanego dokumentu. Napiszę coś o mojej tęsknocie, o życiu and save messages in my drafts folder. Moja wiedza na miarę biblioteki w OBK będzie ogromnym wkładem w rozwój rodziny Nowaków i Klusów oraz Wilsonów. Zapisałam się już do klubu literackiego Aspekt. Ruszam do pracy. Annie Ernaux i Alice Munro mnie zainspirowały. Hawk. Poniżej zdjęcie z Polnej, gdzie spędziłam dzieciństwo i wczesną młodość.