Czy stać nas na kulturę? A może do Stodoły?

          Ludzie w moim mieście często mówią, że nie ma tu co robić, rozpatrujące kulturę sensu stricte i rozrywkę zarówno. Narzekają,  że to miasto dla emerytów i nic się nie dzieje. Liczebność studentów UTW przewyższa chyba studentów ANSG, naszej lokalnej uczelni, istniejącej już od 1997 roku.

Pracy nie ma, i nie będzie,  znaczy nie dla wszystkich, to zgoda, bo córka w Islandii, i wiele innych dzieci moich znajomych za granicą. Ale dzisiaj nie o tym.

 Weźmy pod uwagę BWA – czyli galerie miejskie organizujące życie artystyczne, upowszechniające i popularyzujące  współczesne sztuki plastyczne. Czy wiecie , że zostały założone w Polsce już w  1949 roku? To jasne, że Ars longa vita brevis  /sztuka długa, życie krótkie- sentencja Hipokratesa/.  Zaczęło się od  warszawskiej Zachęty, wiadomo.  Nasze ostrowieckie Biuro powstało już w latach 90. Przez wszystkie dekady działa wzorowo wg mojej skromnej obserwacji. A ostatnie lata to niezwykła przestrzeń sztuki nowoczesnej.

Punkt informacyjny naszego Browaru Kultury. Wnuczki w zeszłym roku, gdy były jeszcze we dwie zawsze.

Matyldzia ze stworami świata podwodnego.

 Nasz cały Ostrowiecki Browar Kultury, bo tam znajduje się  min. BWA to prawdziwa bomba, tyle tu się dzieje. Ja najbardziej lubię biblioteki. Nie jest moim zamiarem post pochwalny na rzecz mojego miasta, ale  takie  luźne  ogólne  refleksje na temat  możliwości udziału w ogólnie pojętej kulturze, o czym rozmawiałam ostatnio ze znajomymi.

Czy udział w kulturze, to jest kwestia pieniędzy czy chęci?

Projekcje filmowe cieszą się ogromną popularnością,  nieraz z wnuczętami nie mogłam już dostać biletów, szczególnie na seanse weekendowe. Również na popularne filmy dla starszego widza.

W mieście parę  klubów muzycznych i całkiem przyzwoitych restauracji organizujących wieczory muzyczne. Właściciele bardzo dbają o klientów. Chodzę do Kameleona, bo mam najbliżej domu😀

Upraszczając zagadnienie, to bierny  udział w kulturze, czyli koncerty z różnych okazji, kino, wernisaże,  kabarety,  miejskie festiwale uliczne,  jest, zaryzykowałabym powszechny w naszym mieście. Inaczej się dzieje z warsztatami, gdzie trzeba się zapisać, czasami zapłacić i coś dać od siebie.  Znaczy wypowiadać się,  aktywnie uczestniczyć w zajęciach, odzywać się, to pojawia się  niejednokrotnie problem. Pokolenie uczestniczące w szerokiej kulturalnej  ofercie to ludzie w różnym wieku. Nie zawsze w swoim szkolnym procesie  mieli możliwość nauki przedstawiania swojej  prezentacji, argumentacji,  formy pracy w parach, grupach czy też „walki” o swój głos. Krępują się wypowiadać, zabierać głos publicznie, nie chcą się dzielić ze swoim zdaniem, brak im odwagi, myślą, że są nieważni.

Może to warto zmienić?

  Zastanawiam się  też dlaczego ludziom  nie chce się  przyjechać z dziećmi na warsztaty  do Muzeum w Częstocicach czy na Krzemionki, jakakolwiek pora jest nieodpowiednia.

Za oknami prawie burza śnieżna, to chyba zniechęciło ludzi na przyjazd do Krzemionek w sobotę. Sześcioro dzieci przybyło.

.
  O, jaki problem, żeby się ubrać, trochę podszykować, wyjść, a właściwie podjechać.  A tu trzeba iść na zakupy i przedzierać się wśród  biedronkowskich czy lidlowskich tłumach.  Zdarza się też,  że marazm ludzi ogarnia i najlepiej w domowych pieleszach przy książce lub telewizji. Wiem coś o tym, bo w niedzielę  i mnie nie chciało się iść na imprezy, ale wyskoczyłam na dwa spacery w zimowej scenerii. 

Śniegu mało, stąd i bałwanek liliputek😁ale bieganie po lesie na Krzemionkach bardzo zdrowe.

Żal byłoby nie wyjść. Przyznaję uczciwie naszła mnie ochota coś ugotować i zjeść spokojnie, bo codziennie gdzieś wychodzę. Poniektórzy uważają, że  kultura  jest im niepotrzebna. I przeznaczają na nią najmniej  pieniędzy. Tak  też mówią statystyki. Ale my mamy nowoczesne Centrum Tradycji Hutnictwa i Sowę, a tam też zdarzyło mi się być samej z wnuczętami   na bardzo ciekawym oprowadzeniu i warsztatach. Może to kwestia odpowiedniej reklamy?

 W sobotę uczestniczyłam w parogodzinnej imprezie, gdzie książek co niemiara, muzyki odpowiedniej do nastroju również pod dostatkiem, pełno cytatów i wierszy w głowach,  dużo ludzi z pomysłami, e.g.  na swoje kostiumy, coś dla duszy, coś dla ciała,  bo mens sana in corpore sano / w zdrowym ciele zdrowy duch- Juwenalis/. To  Uniwersytet i Dom Spokojnej Książki. Można spotkać nawet Pana Twardowskiego, który był największą atrakcją wieczoru💓

 Mateusz Chlewicki kocha  rekonstrukcje historyczne. Jego wspaniałe stylizacje zawsze mnie czarują, szczególnie z okresu międzywojennego i lat po wojnie. Występował już w wielu  filmach. A to mój były uczeń💓

Nawet poflirtować w języku Horacego z Rektorem  Kogutem😁. Carpe diem quam minimum credulo postero  /chwytaj dzień, jak najmniej ufając przyszłości- Horacy/, jakże to słuszne.  W tym Domu-Stodole odbywa się cyklicznie  impreza pt. „Nocne czytanie” na zadane motto. Tym razem już po raz 15. A ostatnim tematem było Bestiarium, bardzo szeroko pojęte.  Program prowadzi Monika, rymująco zapowiada każdego recytatora, czytającego  wybrany przez siebie fragment.  Czasami  Monika  dramatycznie zaśpiewa piosenkę dopasowaną do tematu ze wspaniałym akompaniamentem Kamila lub powie słowo wiążące wspólnie z mężem Piotrem.  Czytający   zajmuje słuchaczy na 5-10 minut.

Czytam fragment książki Dzwon Islandii Halldora Laxnessa.

  Czytających jest  na ogół kilkunastu.  Różnorodność wyborów czytelniczych jest zaskakująca, poezja, piosenka, literatura science-fiction, felieton, kryminał, nobliści i wszystko się mieści w temacie.  W antraktach przyjazne rozmowy, dobre zakąski przygotowane przez samych gości, pojawiają się nowe znajomości, zacieśniają przyjaźnie.

Tort od pani Marty, która na każde spotkanie  przygotowuje taki smakołyk.

Taka grupa przyjaciół, gdzie jak widać wiek bardzo zróżnicowany.

W Stodole, prócz tysięcy książek  mieści się też aktywnie działający  Uniwersytet Ludowy pod przewodnictwem  Piotra Koguta.  Wydaje się wspaniała ideą edukacji pozaszkolnej dla młodzieży i dorosłych.

Tu, parę lat temu na pokazie  Grand Prix filmów dokumentalnych. Przed pokazem oczywiście😁 Pierwszy raz wtedy przyszłam do Domy Spokojnej Książki i  zadziwiłam się  rozmachem pomysłu. Sama byłam wtedy w posiadaniu stodoły i podobne myśli chodziły mi po głowie. Upowszechniać czytanie i kulturę ogólnie pojętą. Ale życie  pisze czasami inne scenariusze.

Jak wiadomo, bądź nie, pisanie i czytanie są zajęciami powiązanymi, ale by czytać, nie trzeba pisać. A ja lubię, to i to.

„Wypada też zaznaczyć, że umiejętność czytania, wbrew pozorom czy utrwalonym stereotypom, wcale nie jest ani obowiązkowa, ani powszechna. Jest-mówiąc delikatnie- przydatna chyba coraz mniej. To taki detal epoki”. Niektórzy Instagram i TikTok  followers tudzież FB lajkers  nie lubią czytać zbyt długich tekstów, tylko obrazki oglądać. Pisał już o tym Umberto Eco W zapiskach na pudełku zapałek. Wracamy do pisma obrazkowego. I również  jakby do  łaciny, tylko współczesnej, czyli angielskiego😀

Możemy też wspomnieć o  dokładnym czytaniu umów, instrukcji, ulotek do lekarstw, ale głównie książki mam na myśli. Bo non scholae sed vitae discimus, quidquid discis tibi discis./  nie uczymy się dla szkoły, ale dla życia, czegokolwiek się uczysz, dla siebie się uczysz- Seneka/

Chciałoby się powiedzieć do Patrycji: łacinnuj waćpanna dalej, potrafisz azali?

„Okazuje się  jednak, że brak chęci do podjęcia wysiłku rozumienia słowa pisanego jest nie tylko problemem edukacyjnym, ale znacznie ważniejszym.  Zwrócenie uwagi na czyjeś nieczytanie naraża nieczytającego na dyskomfort, a to gruba sprawa”. Zwłaszcza, gdy  trwa przy uporze braku racji.   Nie każdy jest zdolny zaprzeczyć besserwisserom.

„Obrona nieczytania, walka o prawo do komfortowego niepodejmowania żadnego wysiłku umysłowego, to smutny  ciąg dziejów naszych czasów”.   A los młodzieży leży nam chyba na sercu.  Mnie bardzo.

Pomysł częściowo  zaczerpnęłam z artykułu Kultura nieczytania St. Mancewicza. Nikogo nie wykluczam, nawiązując do języka inkluzywnego, może tych, którzy nie czytają. Łacina dla zabawy, bo tak się zaczęło na spotkaniu.

Poniżej Dzień Babci w zeszłym roku na sesji fotograficznej w naszym muzeum w Pałacu Wielopolskich. Nigdy nie robiłam na drutach😀ale dawniej zazdrościłam koleżankom tej umiejętności. Przyszły wtedy tylko dwie rodziny, a pani prowadząca przygotowała prawdziwą ucztę dla dziadków i wnucząt. Żal ogromny, że więcej osób nie skorzystało z tej pięknej oferty.