Basen na końcu świata.

    Wszyscy dzisiaj piszą o Dniu Matki i chcąc nie chcąc nawiązujemy do tego święta.  Ja miałam weekend  z tej okazji i nawet gdyby nie było tego Dnia i tak mój atrakcyjny czas  by się zdarzył. W tamtym roku o tej porze arktyczny chłód i atlantyckie wiatry  znacząco przeszkodziły mi  w zwiedzaniu Islandii. W tym roku towarzyszą nam temperatury nigdy  wcześniej nie występujące  tutaj w maju. I takim sposobem  już kilka razy kąpałam się w islandzkich basenach, a dlatego to podkreślam, bo tu wszędzie są baseny otwarte. W ubiegłym roku odważyłam się tylko raz, gdy temperatura lekko przekroczyła 10 stopni, a obecnie od około dwóch tygodni jest około 20 stopni codziennie i ponad. Chciałoby się zawołać, hurra, hurra, hurra.

I dzięki temu pokonałam trekkingową trasę od parkingu do basenu Seljavallalaug, a nie było łatwo. Około  godziny wspinaliśmy się raz w górę po wąskiej ścieżce, raz w dół polem usłanym kamieniami przeciętymi strumykami. Otoczenie jakby na końcu świata i tylko my przetrwaliśmy po  ostatnim wybuchu wulkanu Elyjafiallajokull, i innych wcześniejszych erupcjach, których ślady obecne w parowach, uskokach, kamieniach, rozdołach, padołach, wądołach. Jaka ta nasza polszczyzna bogata. Na początku było łatwo i  jak na pocztówce. Pora kwitnienia łubinu, jedyne niby kwiaty na wyspie.

I coraz bliżej do  strumyka-z bliska wolnego wodospadu. Łubiny zdobią pejzaż.

 

Nie ma oznaczonej trasy, tylko trzeba iść przed siebie wydeptanym szlakiem, a on wiedzie dołem i górą. Na szczęście spotkaliśmy parę razy powracających  wędrowców i moje pytanie za każdym razem, is it still far from here or is the water really warm? Czy stąd daleko i czy woda na pewno ciepła? Robiło się późno, a Matylda się bała, czy my z kimś tam będziemy, bo nikt nie szedł za nami, a wszyscy wracali. Zwłaszcza przechodzenie przez wartki strumyk było zadaniem. Matylda  miała ocieplane gumiaczki, bo tego dnia też byliśmy na lodowcu. Przeskakiwać nie mogę, bo mam zerwane wiązadło kolanowe. Musiałam zmoczyć moje porządne martensy. Przetrwały kąpiel. Moim narzekaniom nie było końca, w stylu, to ja dalej nie idę, albo ja tu nie przejdę😁. Czasami musiałam na czworakach, a Matylda śmigała jak łania.

 Basen Seljavallalaug został wybudowany ponad sto lat temu w 1923 roku i jest jednym z najstarszych basenów w Islandii, czynny nieprzerwanie i prawie w takim  samym stanie jak dawniej.👍😀 Jest ogrzewany przez ciepło płynące z  niesławnego wulkanu  Elyjafjallajokull😈 i jego piekielnych mocy. Kiedyś baseny budowano, żeby uczyć pływać, bo tonęło bardzo dużo rybaków. Pracowali na oceanie, a nie umieli pływać. Później został atrakcją turystyczną, bo mieszkańcy mieli bliżej do szkolnych basenów budowanych masowo w czasie II wojny światowej, gdy alianci przebywali na wyspie. Ze względu na swoje sekretne i malownicze położenie, chociaż bardzo odległe, przyciągał ludzi spragnionych kontaktu z naturą. I był za darmo. W innych tego typu przybytkach zawsze się płaci za wstęp, a tu jest na dziko, to i warunki surowe. W innym  sezonie na pewno bym tu nie dotarła. A ludzie przychodzą też zimą👍

Napływ turystów od czasu boomu gospodarczego Islandii, dokonał cudu. Miejsce jest zaznaczone na mapach google jako naturalny basen termalny, bez całej tej  luksusowej otoczki Blue Lagoon czy Secret Lagoon.   A włóczykije z całego świata zjeżdżający się do Islandii, pławią się nie w luksusie, bo od tego są Malediwy,  Bahrain czy inne cuda, ale w oszałamiającej  naturze.  To tyle historii.

A my idziemy, idziemy, ja już zeźlona, bo basenu nie widać, a nam się kończą baterie w telefonach. I tworzę już historie w głowie, jak to turystki z dzieckiem wybrały się na odludzie bez telefonów i jedzenia. Bo to był już nasz ostatni punkt programu tego dnia.

 Dojrzałyśmy wreszcie jakąś unoszącą się parę. Jest! Najpierw widzimy budynek  starej przebieralni. Na basenie kąpały się dwie osoby i gość używał drona. Odetchnęłam z ulgą. Pytamy się o głębokość. Z jednej strony zakrywa człowieka, gdzie leci ciepła pompa,  z drugiej, gdzie  trochę chłodniej, do pasa. Ok.

To wskakujemy.  Ubrania rzucamy na murek. Bo pogoda trochę  się schłodziła, słońce zaszło, nie wzięłyśmy klapków, żeby przejść  kamykami wysypaną odległość od przebieralni.

To było jak wypicie ambrozji. Otuliło nas  najprzyjemniejsze ciepło, aksamitna woda w temperaturze ok.35 stopni, chociaż  w wyglądzie brunatna, ale nie brudna. Radość z przebytej drogi, bycie częścią  ciekawskich obieżyświatów znacząco mnie ożywiło. Dominika  eksploruje basen i pozwala Matyldzie poszaleć. One już obeznane z islandzkimi zwyczajami. Mati idzie na początek, bo tam jest płycej i można ślizgać się po glonowej posadzce. Matylda mówi, że jak na ślizgawce. Aczkolwiek basen jest stale filtrowany pompą ciepła i posiada inne filtry.

Niby przebieralnie są antyczne, bo sprzed 100 laty,  jest pamiątkowa tablica.

Ja pływam łagodnie spoglądając na ten pierwotny polodowcowy obraz przed sobą. Masywne zwarte góry, puste poszarpane i popękane zbocza bez roślinności, prócz zielonego mchu i trawy. Dawno przeszedł tędy wybuch wulkanu. Zostawił żwir i ogromne kamienie. Ten ostatni wybuch z 2010 r. przyniósł tylko popiół.

Francuzki robią nam kilka zdjęć. One wchodzą tylko na chwilę. Zaraz potem opatulają się ciepłymi skafandrami. Domi zostawiła telefon na murku, robi parę selfie. Nie wierzę, że tu jestem, że dotarłam, chociaż z trudem i narzekaniem, a teraz upajam się czymś niewiarygodnym. Przypominam sobie Nepal i jezioro Phewa, gdzie pływaliśmy otoczeni himalajskimi olbrzymami. Tacy szczęśliwi, jak ja tutaj.

Ja tam wolę być w czapce, bo wieje.

Potem przychodzi wesoła internacjonalna grupka. Rozmawiają po angielsku, ale też jak się okazało  jest miła Polka z Reykjaviku, Hania. Poznajemy się. Ja już nawołuję do wyjścia, bo po  uspokojeniu, wyciszeniu przypominam sobie, ze trzeba będzie znowu wracać.  OMG

Italiano vero, Giordano, choćby Bruno, prawdziwy humanista, częstuje mnie wacky baccy, jak to mój Kim mówi. To był wspaniały wehikuł czasu. Dziękuję wam za spotkanie. Przede wszystkim córce z wnuczką, że mnie zabrały tutaj💓 Ale jazz.