Multi-kulti, czy możliwe w Polsce?

 Rozmawiając z miłym Pablem z Brazylii oraz Yi z Hongkongu na Wielokulturowym Festiwalu  w Hvolsvollur zastanawiałam się czy jest możliwe zorganizowanie takiej imprezy w moim mieście.

 Nawet już planowałam w myślach taki Klub pod nazwą Wieży Babel czy Dialogu, jak widziałam w Lublinie. Myśl szybko przeskoczyła na wydarzenie na Facebooku, bo tak obecnie najłatwiej jest zebrać grupę zainteresowanych osób. To jest pomysł.

Brazylia i Pablo

Yi zadeklarowała od razu przyjazd do Polski jako wolontariusz😀

Szkoła językowa, którą prowadzę od 30 lat, ostatnio również z córką, wydaje się idealnym miejscem  na takie spotkanie.  Dla mnie nie ma rzeczy niemożliwych wg zasady- Spirit of Achievement - pomnik poniżej. Świetnie tak siebie postrzegać.👍😀 Ale to na jesieni może.

Przed pomnikiem   rzeźbiarki z tego miasteczka - Niny Samundsson- z najbardziej znanym symbolem na świecie.

 

Mołdawia

Muszę spytać się gdzieś w urzędzie, gdy wrócę jakie nacje zamieszkują w moim mieście. Zastanawiałam się, żeby na przykład zmienić nastawienie do Rumunów. To kraj o wielowiekowej kulturze, prawdziwie należący do łacińskiej części Europy, min. z powodu panowania tam Rzymskiego Imperium i odziedziczonego po nich języka.   Bieda z okresu komunistycznego bardzo zniszczyła mentalność tego narodu i nasz stosunek do nich. Żal wielki.

Rumunia.

Poznałam tu cudowne dziewczyny z Rumunii i Mołdawii, pracujące w islandzkich hotelach. Przekąski, które przygotowały bardzo mi smakowały, był to bakłażan i cukinia w sezamowej panierce. Doskonale mówiły po angielsku, otwarte życzliwe i też cieszyły się, że mogą poznać  świat tu obecny. Pracując w hotelu rozmawiają z każdą nacją.

Ukraina

Tajlandia. Te tajskie potrawy zniknęły bardzo szybko.

Języka polskiego uczymy w mojej szkole od lat. Jak sięgam myślą, pierwsi to byli Duńczycy z firmy produkującej soki owocowe koło Sandomierza.  W ogóle to byli pierwsi biznesowi klienci, którzy zostali z nami parę lat. Po maturze, jak oni to mówili, czyli kilku latach nauki, nabrali odpowiednich. kwalifikacji. Bardzo długo uczyliśmy kadrę kierowniczą w naszym zakładzie metalurgicznym Celsa, byli do Hiszpanie Francuzi i Turcy.   Ale oni uczyli się języka tak z grzeczności. Nie planowali tutaj życia. Przyjechali tylko na kontrakt. Włoscy małżonkowie też próbowali się uczyć, ale doceniali chyba bardziej swoje  polskie żony mówiące po włosku.

Podobnie było z anglosaskimi mężami, którzy absolutnie nie przyjmowali języka polskiego, tłumacząc, że i tak wszyscy  w Polsce mówią po angielsku .

Ale wróćmy na festiwal. Czeszki i Słowaczki, przygrywając na skrzypcach zaśpiewały znaną mi piosenkę o Helbie, piknym mestie, gdie chlopków dwiesto. Ale musiałam się spytać Dorotki, co to za harcerski przebój, bo nie mogłam sobie przypomnieć. Czesi i Słowacy mają takie same kolory na fladze, tylko paski są inaczej.

Czechy

 Czechy- Morawy

Austriacy byli bardzo serdeczni. Kilka rodzin w średnim wieku.

Francja

Francuzi częstowali serami.

U Meksykanek zaopatrywałam się w picie i tacos.

Meksyk zaprezentował ciekawostki.

W tych nowych czasach obcokrajowcy mieszkający w moim mieście, ale nie tylko Ukraińcy, chcą zostać w Polsce. Planują zdać egzamin państwowy, studiować, zakładać firmy i uzyskać kartę rezydenta. Z nimi jest zupełnie inna nauka.  W ogóle Azjaci, mam na myśli żółtą rasę, to bardzo pracowite i zdolne  narody.  Gdyby tak zestawić wszystkie kontynenty, oni pod każdym względem  i bez uogólnień  wypadają najlepiej. Są otwarci bardzo życzliwi, pokojowo nastawieni,  mają doskonałą  zdrową kuchnię i dobrze  przystosowują się do nowych okoliczności.

OMG, oczywiście nie mam na myśli żadnych rasowych uprzedzeń.

Wracając do tego festiwalu. Organizatorzy czyli Islandczycy, wykonali wspaniałą integracyjną pracę. 

Zachwyciły mnie  filmy-wywiady z dziećmi  z różnych krajów, które mówiły w swoim języku i po islandzku co im się najbardziej podoba w Islandii, a  za czym tęsknią ze swojego kraju. Polskie dzieci tęsknią za zupą pomidorową😀. Znakomite okazały się też  turystyczne materiały filmowe z różnych krajów, ale to już były przygotowywane przez profesjonalne rządowe agencje. Występy muzyczne i  taneczne również zachwycały widownię. Wszyscy włączali się do zabawy.

 Według logo imprezy na spotkaniu pojawiło się 11 państw. Wszyscy przygotowali swoje  narodowe smakołyki. Polska, prawie jak Gospodarze, zaprezentowali się imponująco. Wielkie brawa.👍 Zajmowali kilka stolików.

Przemiły Polak częstował grochówką. Matylda zjadła dwie porcje.

Dziewczyna z Kolumbii chwaliła nasze jedzenie.

Impreza oficjalnie trwała tylko dwie godziny, ale była wypełniona do każdej minuty. Szkoda była opuszczać tę gościnną salę. Smakołyki, szczególnie desery jedliśmy przez kilka następnych dni. Bo wszyscy częstowali i dawali na wynos. Uczestniczyły: Ukraina, Polska Czechy Słowacja Austria Rumunia Mołdawia Francja Portugalia- Brazylia Tajlandia Meksyk.  Słuchanie angielskiego w różnych akcentach było fajnym doświadczeniem.

Kiedyś na FB, ale na  miejskiej grupie wdałam się w dyskusję na temat multi-kulti, obrzucili mnie hejtem. Ale to było 3-4 lata temu.  Dziś w radiu usłyszałam, że jesteśmy w Europie  drugim najbardziej homofobicznym krajem po Rumunii, Obawiam się, że stosunek do obcych również  nie zawsze jest przyjazny.  

A mnie moja nauczycielka od geografii, jeszcze wojenna druhna,  już w podstawówce zaszczepiła wielką miłością do różnych krajów, ras i religii. I tak mi zostało na całe życie.

Jakie macie doświadczenia na ten temat?