Z Juliuszem Verne do wnętrza Ziemi na Islandii.

         Nie pamiętam kiedy po raz pierwszy zaczęłam czytać książki Juliusza Verne`a, może już  w  czwartej-piątej klasie?  Jedno jest pewne, one zupełnie zagarnęły moje myśli, marzenia, wyobrażenia o świecie. Np. znajomość łaciny, czy greki  bardzo mi  zawsze imponowała. Uczyłam się kiedyś pilnie przez 6 lat,  nauczyciele zawsze wprowadzali coś z greki. Nie tylko panta rei.  W  wielu książkach  J. Verne odczytuje się tajemnicze napisy i zwykle  łacina oraz inne języki w tym pomagają, otwierają  magiczne  szyfry,  nieziemskie tajemnice i prowadzą do mistycznych czarodziejskich przygód.   Ten świat lektur dzieciństwa przenosiłam w swój realny świat. To może brzmieć infantylnie, ale rzeczywiście  tak się wydarzyło w moim życiu. Bawią mnie nadal  takie podróże, cieszę się, że z wnuczką. 

Pewnie nie zwiedziłam świata w 80 dni,  znacznie dłużej, ale  zachowywałam się jak bohater Philaes Fogg. W Indiach jeździliśmy pociągami III klasy, a tam podróż trwała długimi godzinami.  Czasami balonem . Zawsze  z ciekawością nawiązywałam kontakty z lokalną ludnością. Chciałam im towarzyszyć w zwykłych domowych chwilach, poznawać normalne życie. Jak dzieci kapitana Granta, czy 15-letni kapitan. Jak bohaterowie Tajemniczej wyspy. Radziłam sobie sama, bo nie jeździłam na wycieczki zorganizowane. Często pracowałam czasowo za granicą.   Z Kimem, moim obecnym Gospodarzem to  2000 mil podwodnej  żeglugi jak z kapitanem Nemo.  Za pomocą ROV widziałam podwodny świat. Fascynowałam się również książką   Michał Strogow -kurier carski i pięknym serialem z lat 80. Potem Białą gwardię Bulhakowa czytałam kilka razy. A w ostatnich latach Ferdynanda Ossendowskiego.

Ale wróćmy na Islandię Czy umiemy przetłumaczyć taki tekst?

In Sneffels Yoculis craterem kem delibat umbra Scartaris Julii intra calendas descende, audas viator, et terrestre centrum, attinges. Kod feci. Arne Saknussemm.

W podobny sposób i ja wspólnie z profesorem Lidenbrockiem i Axelem zaczęłam zwiedzać Półwysep Snafellsness. Jest on kwintesencją Islandii, nieziemsko piękny, kryjący lodowe tajemnice, opisane również przez Halldora Laxnessa w powieści Duszpasterstwo na lodowcu.

W tle lodowiec i góra Stapi oraz historyczny dom duńskiego prefekta z  XVIII wieku.

 

 Poczytajmy Juliusza Verne:

"Posuwaj się tu za mną, ku zachodnim wybrzeżom Islandyi. Czy widzisz stolicę jej Rejkjawik? Tak. Dobrze. Uważaj teraz na liczne fjördy nadbrzeżne, i za śladem ich postępując zatrzymaj się nieco pod sześćdziesiątym piątym stopniem szerokości. Cóż tam widzisz?

.

  Na zdjęciach powyżej- pola lawy sprzed prawie 2 tysięcy lat i  powulkaniczne okienko klifowe- ulubione miejsce dla zakochanych, gdzie robią sobie zdjęcie. Nazywa się Eystrigja. Córka chciała przejść po tej kładce, ale nie pozwoliłam.

Klify koło miasteczka Arnarstapi. Siedziba ptactwa- największa na Islandii.

-Coś na kształt półwyspu, podobnego do kości, jakby wypukłością jakąś zakończonej.
 — Porównanie zrobiłeś wyborne, mój chłopcze; teraz, czy nie dostrzegasz nic na tej wypukłości?
 — Owszem, widzę górę, wchodzącą w morze.
 — Otóż to jest góra Sneffels.
 — Sneffels?
 — Ona sama, — góra wysoka na pięć tysięcy stóp jedna z największych na całej wyspie, a zapewnie najsławniejsza na całym świecie, jeśli prawda, że jej krater dotyka do środka ziemi.
 — Ależ to bajka do prawdy niepodobna — zawołałem wzruszając ramionami.
 — Bajka! — zapytał profesor Lidenbrock surowo. — A dla czegóż bajka?
 — Dla tego, że krater musi być zawalony skałami rozpalonemi i lawą, a przeto...
 — A jeśli to jest krater wygasły.
 — Wygasły?

 — Tak. Wulkanów czynnych na powierzchni całej kuli ziemskiej, niema obecnie więcej nad trzysta, a więcej ich daleko jest wygasłych. Sneffels właśnie do tych ostatnich należy i od czasów niepamiętnych, jeden zaledwie był na nich wybuch w 1219 roku. Od tej pory wulkan ucichł zupełnie i nie można go bynajmniej zaliczać do czynnych.
 Na tak stanowcze twierdzenia, nie miałem co odpowiedzieć; zwróciłem się przeto do innych, niezrozumiałych dla mnie punktów dokumentu.
 — Cóż znaczy wyraz Scartaris, — zapytałem — i co tam mają do czynienia owe Julii calendas?
 Profesor myślał przez chwilę, lecz zaraz odpowiedział:
 — To co się tobie zdaje niezrozumiałem, dla mnie jest bardzo jasne i wyraźne. Góra Sneffels ma na sobie kilka kraterów; trzebaż więc było wskazać ten z pomiędzy nich, który prowadzi do środka. Uczony Islandczyk zauważył, że za zbliżeniem się kalendy lipcowej, to jest w ostatnich dniach czerwca, jeden z wierzchołków góry, Scartaris, rzucał cień na sam otwór krateru  i fakt ten zaznaczył w tym dokumencie. Nie mógł zdaje się dokładniejszej wynaleźć wskazówki i ta bez wątpienia bardzo nam dobrze posłuży, za przybyciem na wierzchołki góry Sneffels."

Wulkan na lodowcu i geologiczne  ślady po jego wybuchu przed prawie 2 tysiącami lat.

 Do lodowca Snafellsjokull, gdzie znajduje się wulkan Snafells dojeżdżałyśmy z kilku stron. Nie planowałyśmy  bliskiego kontaktu, bo  prowadziła tam niebezpieczna szrutowa droga.  Jaskinię Vatnashellir- wejście do środka Ziemi też opuściłyśmy, bo z dzieckiem nie można zobaczyć wszystkiego. Islandzkie szlaki są  dzikie i zupełnie niezabezpieczone, czasami tylko sznurek oddziela od przepaści. Ja nawet nie podchodzę i wiele razy kłóciłyśmy się z córką, gdy ona nas wiozła na koniec świata😈

Lodowiec był też bohaterem książki  jedynego islandzkiego noblisty Halldora Laxnessa- Duszpasterstwo na lodowcu. To absolutna magia i niezwykłość. Wiara w siłę poezji i fantazji. Nie mogłam się oderwać od tej książki, ale dopiero po pierwszym pobycie w Islandii, gdy poczułam magię tej wyspy.

Kościółek  Budarkirkja jest najpiękniejszą świątynią w całej Islandii. Jego minimalistyczna bryła wspaniale kontrastuje z niebem i widocznym w oddali szczytem gór. Wydaje się, że spadł z nieba. Poniżej zdjęcie zrobione przez córkę w zimie. A dalej nasze fotki z  30 maja.

Słońce tego dnia świeciło bardzo mocno i  znacząco upiększyło nam ten dzień. Ale było wietrznie i chłodno, stąd nasze ubrania. Czasami , gdzieś w zaciszu można było zdjąć te zimowe szaty.

Objechałyśmy cały Półwysep na około zatrzymując się co parę kilometrów. Niemy podziw ogarniał mnie widząc te  nieskończonej piękności cuda natury, stojące tak od tysiącleci, chłostane wiatrem i deszczem, ściskane mrozem Wyobrażam sobie, co się dzieje w zimie na takim wąskim półwyspie. Fale zalewają go chyba z obydwu stron. Dominika była, doświadczyła, też z trudem wychodziła  z ciepłego  samochodu.

Kościół był zbudowany w 1703 roku. Niestety później został zniszczony, a lokalna parafia została zlikwidowana w 1816. Ale jedna z parafianek postawiła  sobie za cel obudowę kościoła i parafii. W 1848 roku  sam król duński udzielił jej na to pozwolenia. Kościół posiada dzwon z 1672 roku, kołatkę z 1703 oraz świeczniki z XVIII wieku. Jest obiektem zabytkowym i należy do Muzeum Narodowego Islandii.

Czuło się tam  surrealistyczną magię książki Halldora Laxnessa, jakbym widziała pastora Prymusa i młodego delegata biskupa zajadającego Prince Polo.😀 Akcja powieści rozgrywała się w latach 50., gdy batoniki z Olzy zdobyły już islandzkie rynki i były uważane za niezwykły smakołyk i jest do dzisiaj.
A zaraz dalej góra Kirkjufell, która udaje kościół, uważana za najpiękniejszą górę na wyspie, tylko 496m  i olśniewające chociaż niewysokie wodospady, po prostu Kirkjufellfoss , a w oddali Helgrindur, jeden z najmniejszych wulkanów na Islandii, który wybuchł dawno temu, a lawa bazaltowa  dekoruje wyspę.

Rozlewisko z wodospadu i  fiord Grundarfjordur. W cieniu było zimno.

Bazaltowe skały Londranger jako pozostałość po zniszczonym przez ocean kraterze wulkanu i plaża wulkaniczna.

Widziałyśmy jeszcze foki, razem z całą gromadą turystów. Pojawiły się na chwilę .Foka Na zdjęciu taka ładna, wystylizowana dziewczyna o azjatyckiej urodzie. Dużo instagramowych  turystek w Islandii i też często  widzimy sesje fotograficzne. Wtedy dziewczyny zmieniają stroje i można zaobserwować pracę modelki i fotografa.

Łubiny się rozszalały tym razem, zarosły cała wyspę. Dodają koloru  szarym pagórkom i łączą się z niebem.

Góry jak usypane piramidy.

To była jedna z piękniejszych wycieczek po wyspie. Ta sprzyjająca pogoda  bardzo mnie  wtedy rozmarzyła. 

Gdy teraz myślę, to  tylko wiersz Calderona de la Barca  przychodzi mi na myśl, Czym jest życie? Szaleństwem, iluzji tłem.. Znałam to po hiszpańsku, już mi się nie chce szukać.

Była to również moja Czarodziejska góra, najlepsze sanatorium w życiu. tyle czystej wody i powietrza wokół.

 

Czy macie w głowie książki, które wpłynęły w jakiś sposób na wasze życie?  I co się wydarzyło?