Które demoludy najmilej wspominacie?

 Od 13 lat mamy dom na Dolnym Śląsku, dla mnie bardziej wakacyjny, rekreacyjny,  a dla Gospodarza tak różnie. Wcześniej wyjeżdżał stąd nawet na pół roku, do Francji czy USA.  Planuje wyjazd co roku, ale czasami zawraca. Bo mówi, że Polska to jednak jego dom💓

Będąc tak blisko granicy czeskiej i  niemieckiej, często jeżdżę do tych krajów. Na zakupy, a najchętniej na jednodniowe wycieczki. W taki sposób zobaczyłam przygraniczne i dalsze atrakcje, łącznie z Pragą link i Dreznem. Zawsze się zastanawiam, jak zaraz po wojnie nastąpiła  tutaj największa migracja współczesnego  świata. To prawdziwy fenomen. Niemcy uciekali, albo zostali wypędzeni, a przybyli tu Polacy z ziem utraconych, albo reemigranci z Rumunii-górale czudeccy i z  dawnej Jugosławii,  z okolic Nowego Martyńca- w Bośni. Życie toczyło się dalej, a przecież działy się tragiczne  historie, dramaty czasami gorsze od wojennej zawieruchy. Lubię tu słuchać opowieści moich sąsiadów.  I czytać opowieści z Ziem Odzyskanych.

Moja kiedyś pierwsza  podróż zagraniczna to było NRD, do dolnołużyckiego Cottbus czyli Chociebuż. O całej mojej enerdowskiej sympatii pisałam tu .link Wspomnę tylko, bo nie każdy ma czas zaglądać i czytać, że potem  moim najlepszym studenckim koleżeństwem byli germaniści. Jeden nawet został  moim mężem. Moja uczelnia miała jakieś kontakty naukowe z Rostockiem.  Jeździliśmy na wymiany, wycieczki, nie tylko germaniści.

Drezno Poczdam Berlin Rostock. Ale w tamtych czasach myśleliśmy tylko o udanych zakupach. Zwiedzało się, ale pobieżnie. Pamiętam  Drezno jeszcze w ruinie, a w Berlinie kawiarnię na wieży telewizyjnej- szczyt luksusu i muzeum Pergamon. Podchodziło się pod checkpoint Charlie. I taką miałam ochotę uciec, bo nawet i paszport miałam,  ale szkoda mi było zostawiać rodziców.

Do Czechosłowacji czyli "pepików"  jeździło się na zakupy. Tak uściślić, to były tereny Słowacji. Z Rzeszowa na Duklę i do Barwinka, potem Svidnik oraz Stara Lubovna na Zamek. Na tej trasie zdawałam egzamin na pilota wycieczek zagranicznych.

Jakby w Czechach znowu😀

A potem był Budapeszt i całe zauroczenie Austro-Węgrami, łącznie z Sandorem  Petofi. Poezja, w sercu, ale w życiu  człowiek też chciał ładnie wyglądać i pachnieć,  to na zakupy po dezodoranty i bluzeczki jeździło się do Budapesztu. Takie kombatanckie przechwałki dawnej studenterii wczesnych lat 80.

A w tamtym tygodniu pojechałam  zwiedzać Góry Żytawskie. Mijaliśmy elektrownię Turów,  której ja swoim humanistycznym umysłem nie ogarniam, ale robi kolosalne wrażenie. Takie cuda techniki kiedyś widziałam z okien francuskiego TGV, albo w UK. Niech to nie zabrzmi zbyt nacjonalistycznie, ale  naprawdę byłam zadziwiona tą potęgą.

A w Saksonii emerytalny spokój. Zaraz po zjednoczeniu Niemiec młodzi zwiali na zachód, a teraz średnia wieku w Zittau to 60+, choćby Floryda.

Młodzi wyjechali, ale zostały pełne uroku sanatoryjne wioseczki, do których dojeżdża się wąskotorową koleją z 1890 roku. W drodze malownicze formacje skalne z piaskowca.

Kolej ma dużą wartość dla rozwoju kulturalno-historycznego regionu. Jest słodką  nostalgiczną atrakcją tego spokojnego regionu. Godzinę jedzie się z Zittau do Oybin i  koloryt tej podróży, otwieranie okien i stanie na mostku, lub w otwartym wagonie, to filmowa podróż w czasie. 

W 1905 roku podróż tą koleją odbył król Saksonii Fryderyk August III. Romantyczne wioseczki z cudowną architekturą przysłupowych domów dawnych tkaczy, 

oraz tajemnicze ruiny, do których prowadzi nas, a jakże Brunhilda, to jak fantastyczna baśń i legenda. Nasza przemiła przewodniczka  powiedziała nam  dużo ciekawych faktów i legend. Wspaniały średniowieczny zamek i klasztor Celestynów szybko zakończyły swoją świetność.  Gerhard Hauptmann, który stąd niedaleko mieszkał i tworzył  swój noblowski utwór poświęcił tkaczom. Taka dygresja.

 Budowli nie zniszczono w wojnach, bo były niedostępne do zdobycia, przetrwały wojny husyckie i czasy reformacji. Ale po prostu rażone piorunem, wybuchł pożar, a potem oberwała się skała. Ruiny w czasie romantyzmu były inspiracją dla malarzy i poetów. Tak jak w całej Europie ruiny fascynowały. Zdjęcia w tej scenerii  nadal fascynują👍

Można też wyruszyć na najwyższą górę, nomen omen Lausche, czyli Łysa, jakby w Górach Świętokrzyskich.😀 A to coś dla mnie, bo nie za wysoko.

Wracając jeszcze do dawnych czasów muszę wspomnieć Bułgarię i Rumunię, gdzie byłam dwa razy wtedy link. Ale to już bardziej rozrywka, wczasy, słońce, Morze Czarne i luksusy du temps perdu.  Z przyjemnością wspominałam o tym. Ale, żeby tam pobyć dwa- trzy tygodnie, należało jednak przygotować coś do spieniężenia. Biseptol, jakieś kremy, sprzęt turystyczny i co tam jeszcze?. Podróże to była jakby kontrabanda. Dodatkowa atrakcja, gdy się było studentem, Bo potem już nie.

A dla Was, które demoludy zostawiły najfajniejsze wspomnienia? Dla mnie prawie na równi Bułgaria i  NRD.  Moje przyjaźnie z germanistami zostawiły trwały ciepły ślad na sercu.