Nastrój islandzki? Katla. To jest to.

      Upalna pogoda zmusiła mnie do zaprzestania odpoczynku w ogrodzie, tudzież drobnych wyjazdów w okolice, a przez większość dnia zostałam w domu i trochę na tarasie, który jest mocno zacieniony. Jeszcze w poniedziałek byłam w Bolesławcu na basenie. Już rozpoczynał się ten żar z nieba, Ale zdążyłam jeszcze pospacerować po tym historycznym mieście, a potem udany relaks na basenie Orka. Przybytek położony centralnie w środku miasta, wokół ma wszystkie urzędy, kino, dom kultury. Fajnie tak .O Bolesławcu jeszcze wspomnę innym razem. Teraz  wracamy do  domu przed upałem. Opowiem, że na netflixie oglądałam serial islandzki Katla. Wiecie, jak ja tęsknię za Islandią💗i dlatego zaczęłam szukać, czy są  tam filmy islandzkie.

Szkoda mi, że córka wraca do Polski i nie będę mogła już więcej zwiedzać tego kraju. Cieszę się, że ułoży sobie życie, ale moje pragnienie ujrzenia na nowo islandzkiego krajobrazu jest przeogromne. Już po głowie chodzi mi myśl, że mogę pojechać tam z siostrą cioteczną, której syn pracuje w Islandii od paru lat i ona na pewno będzie go odwiedzać w kolejnym roku, bo teraz była niedawno. Może jeszcze na jesieni pomogę córce się sprowadzić do kraju? Zobaczymy, ale chyba ktoś inny jej pomoże. Tak głośno myślę.

Katla to nazwa straszliwego wulkanu, który dawnych wiekach był uznawany jako miejsce mocy piekielnych w Europie. Nazwa wymawiana ze strachem i modlitwą. Tożsama z Islandią. Bo teraz nazwa Katla występuje w imionach wielu instytucji, jak np. Fitness Club, sklepy sportowe hotele, restauracje. 

Ośmioodcinkowy serial oglądałam, szukając moich wspomnień wśród tamtejszych pejzaży. Akcja filmu jest fikcyjna z fantastycznymi  elementami opartymi na islandzkim folklorze. Dzieje się  niby współcześnie rok po wybuchu przerażającego, lodowcowego wulkanu Katla w miejscowości Vik.

Małe miasteczko i okolice  znam dobrze, bo byłyśmy tam kilka razy. Ostatnio 18 maja, bo tam głosowałyśmy w I turze. Film kręcono podczas pandemii w roku 2020 i został bardzo zapamiętany przez mieszkańców, bo ekipa zastąpiła turystów, których zwykle pojawia się 10 razy więcej niż ludności miasteczka, a wtedy nie przyjeżdżali. Treść filmu i historia pojawiających się tam fantastycznych postaci, jest mistyczna i pełna metafizyki oparta na wierzeniach islandzkich. Może być odbierana naiwnie ale, jakże naiwniejsze są elfy i trolle, a Islandczycy w to wierzą. Można tam też  odnaleźć filozoficzną głębię, gdzie widzimy  uniwersalne ludzkie uczucia żalu, rozczarowania, winy, wybaczenia. Ja z rozkoszą wręcz śledziłam ruch kamery, widząc miejsca, które podziwiałam i zachwycałam się tak bardzo. Zwierzeta w filmie też się pojawiały, ale najczęściej martwe.

Bardzo osobliwa nastrojowa muzyka stwarzała szczególną mistyczną  atmosferę, a szarość, czerń wokół pogłębiała surowość pejzażu i ciężkie, a nawet okrutne życie bohaterów. Dwie czarne plaże, bazaltowe skały w Atlantyku, przylądek Dyrholaey i w głębi i kościółek,  który widnieje na każdym turystycznym zdjęciu przewijają się w filmie, jak leitmotiv. W tym traumatyczne przeżycia samobójczej śmierci matki, topiącej się w tym miejscu.

Iglice bazaltowe  obok plaży Reynisfjara widać w oddali.

A tu z bliska- Reynisdrangar- iglice bazaltowe, które powstały podczas wybuchu wulkanów w okresie lodowcowym

To jest Vik, miasteczko z morskimi atrakcjami, najbardziej wysunięte na południe, ale też już na wschodzie.  A genialne zdjęcia wręcz wywołują moje łzy. Szczególnie pamiętam, gdy w nocy jechałyśmy jedyne na drodze i sama wyobrażałam sobie nasz samochód z góry, jadący samotnie wśród ciemnej pustki. To po prostu sigma, kosmos i jakie tam jeszcze inne słowa oznaczające kompletny odlot. Poniżej widoczny z plaży Reynisfjara Przyladek Dyrholaey i jego rozdarte wulkaniczne skały.

Nigdy wcześniej, przed przyjazdem do Islandii nie zainteresowałabym się takim filmem. Jest przygnębiający, noir dosłownie, chociaż akcja w lecie, ale  z powodów pyłów wulkanicznych i skał magmowych, jak asfalt. Depresyjny, bo pokazuje  ludzkie rozczarowania, zdrady, żale i frustracje, pogłębione surowymi warunkami życia. Oczywiście ta psychologia jest uproszczona jak to  w netflixie. Można było nie przesadzać z nawarstwieniem fantastycznych postaci, w które nawet wierzy  naukowiec-geolog, że te meteoryty z innych galaktyk. To tylko tyle komentarza.  Dla mnie film  nabrał wyjątkowej barwy,  bo ten kraj został w mojej pamięci bardzo głęboko. Poniżej ewangelicko-augsburski kościół w Vik widoczny z plaży miejskiej.

Bazaltowe skały i plaża Reynisfjara, trochę oddalone od Vik.

Pomieszałam fikcję Laxnessa z rzeczywistością. Nawet tęsknię za  dźwiękiem języka i  jego angielskiej wymowy. Za momentami z dziećmi, kiedy śpiewały piosenki z eurowizji czy inne, gdy jeździłyśmy razem na basen. youtube

W  mojej wiejskiej bibliotece nawet jest islandzki autor kryminałów, nie może być inaczej- Arnaldur Indridason. Już wypożyczyłam Głos. W zeszłym roku, przed wyjazdem też czytałam, ale to zupełnie jest inaczej, gdy zobaczy się ten kraj i trudno to odnieść do każdego innego kraju, bo z Islandią jest inaczej. 

A jak jest u was z netflixem czy innymi platformami? Ja lubię też cda. W zeszłym roku obejrzałam wszystkie dobre filmy z Alainem Delonem. Bo grał też w słabych, te zaczynałam, ale nie kończyłam😀