Gdy chciałam spotkać cały świat.

     To moje poniższe  opowiadanie zostało wyróżnione  w dwóch zbiorach wspomnień poświęconych  Papieżowi Wojtyle. Pierwszy raz zaraz po Jego  śmierci, a drugi raz,  obecnie w 20-tą rocznicę śmierci.  Zmieniłam tylko niektóre cyfry. W lokalnych   periodykach.

Nie jestem szczególnie religijna, nawet skłonna do agnostycznych przekonań, ale lubiłam przyjazdy naszego Papieża do Polski. Moje opowiadanie, w kwestii jasności, nie jest związane z wiarą, ale z tą szczególną sytuacją, która wydarzyła się w dniach 14-15 sierpnia 1991 roku w Częstochowie.  

Wpisy z autentycznego notesiku córki. Zdjęć nie ma😢

  Gdy teraz z perspektywy ponad 30 lat, próbuję przypomnieć sobie motywy swojego wyjazdu do Częstochowy na spotkanie z Papieżem, to myślę, że to był impuls. Taka charakterystyczna dla mnie chęć przeżycia czegoś niezwykłego i nie przeczuwalnego nawet, czegoś mistycznego, ale niekoniecznie związanego jedynie z wiarą i kościołem. Poprzedniego dnia, pamiętam jak dziś, słuchałam w kuchni audycji radiowej i entuzjastycznych relacji młodych ludzi z Częstochowy. Były śpiewy i etniczna muzyka. To pewne,  że w takim momencie ogarnęła mnie ogromna nostalgia za młodością. Chociaż miałam zaledwie 33 lata, od 8 lat w małżeńskim związku, który przeżywał swoje wzloty i upadki, to czułam się już staro i trochę nawet nieszczęśliwa, zajęta dwoma córkami, siedmioletnią Magdą i dwuletnią Dominiką. Powoli zbliżał się już koniec wakacji, a ja tak bardzo chciałam przeżyć coś nieoczekiwanego, coś co wskrzesi na nowo moją awanturniczą i łaknącą wrażeń naturę. Jednego dnia zobaczę cały świat, wszystkie rasy i ich malownicze kostiumy, usłyszę egzotyczną muzykę, będę świadkiem radości i entuzjazmu młodości. Porozmawiam w różnych językach i poczuję się znowu szalona i spełniona,  tak wtedy myślałam.

 Osoba Papieża była dla mnie ważna, jak wtedy dla prawie wszystkich Polaków. Przypominały mi się poprzednie  Jego pielgrzymki,  w 1979 roku, kiedy byłam jeszcze na studiach i w 1983, kiedy wyszłam za mąż, a moi rodzice byli na spotkaniu we Wrocławiu. Przywieźli solidarnościowe ulotki. Pamiętam tamto ogromne wrażenie.

Podjęłam spontaniczną  decyzję -jadę do Częstochowy. I zabieram ze sobą moją siedmioletnią córkę Magdę. Dostałyśmy się tam autostopem- to był mój kolejny szalony pomysł- najpierw do Kielc o 4:00 nad ranem, a potem do Częstochowy, razem 200 km. W ogóle pierwszy raz jechałam do Częstochowy i to od razu na spotkanie z takim Gościem.😃 To, co stamtąd pamiętam najbardziej, to niekończący się tłum ludzi z całego świata z transparentami nazwy krajów i flagami oraz przebój spotkania  Abba  Ojcze. Około południa zajęłyśmy pozycję strategiczną do udziału we mszy świętej powitalnej. Rozbiłyśmy obóz w parku na górce w towarzystwie Hiszpanów z Pampeluny, Włochów z Wenecji,  przemiłych Maltańczyków oraz pomocnego mi bardzo Pawła z Sandomierza.

Nosił Magdę na rękach uczył, używać lornetki i zaprowadzał do toalety. Pamiętam Włoszkę Laurę, rozmawiałyśmy o ówczesnym telewizyjnym przeboju miasteczko Twin Peaks i pytałam ją czy jest Laurą Palmer😁.

Najbardziej zaprzyjaźniłam się z Maltańczykami, mówili z takim uwielbieniem o naszym Papieżu i bardzo interesowali się Polską. Nie wiedziałam jeszcze wtedy, że będę miała okazję  nie raz zobaczyć piękną Maltę w przyszłości i poznać kulturę i zwyczaje moich nowych przyjaciół. 

W czasie mszy świętej powitalnej widzieliśmy Papieża z bardzo daleka. Magda martwiła się, że nie może go dostrzec przez lornetkę, bo nie wiedziała, gdzie go szukać. Pamiętam jak jej tłumaczyłam, szukaj takiej wysokiej czapki, a Papież wtedy był w swoim birecie. Do tej pory żartujemy wspominając tę sytuację. 

Wieczorem rozpoczęło się modlitewne czuwanie maryjne w Sanktuarium Jasnogórskim Jestem przy tobie, pamiętam, czuwam. A my z Pawłem i  Magdą na jego ramionach oraz Josephem z Malty rozpoczęliśmy wędrówkę po obozach uczestników spotkań. Atmosfera oraz entuzjazm Papieża wydawały się  wszystkim udzielać. Spełniało się to, czego Papież życzył  przybyłym, dobrej zabawy i poczucia wspólnoty. Było bardzo ciepło. Tańczyliśmy z Hiszpanami i Brazylijczykami, śpiewaliśmy z Rosjanami, Włochami i innymi narodowościami.

Bawiliśmy się w jakieś wyliczanki z Amerykanami, rozmawiałam z całym światem, jak o tym marzyłam i wszędzie czuło się przyjaźń, miłość, muzykę i niewiarygodną więź. Papież łączył  wtedy ludzi- to niezaprzeczalny fakt. 

Jaka fajna pisownia Częstochowy od Niemców.

Jestem przekonana, że moje dobre kontakty ze starszą córką Magdą, obecnie już czterdziestoletnią, jej tolerancję wobec moich szalonych pomysłów zawdzięczam temu spotkaniu. Wytworzyła się między nami wtedy jakaś tajemnicza mistyka,  a słowa Papieża, których Magda nie rozumiała, ale na pewno czuła, zostały głęboko w mojej  w mojej pamięci i mojej własnej interpretacji.

         A wy jakie macie wspomnienia z tamtych dni?