"Tyle sztuki w całym mieście"

 Asumptem do napisania  tego postu był  z kolei post na Instagramie, gdzie zamieściłam zdjęcia z parku wspomnianych potem rzeźb i w ciągu dwóch godzin osiągnęłam prawie tysiąc wyświetleń. https://www.instagram.com/reel/DIrT-0CM4yO/?igsh=YmxmeGFuMDk4OHUz  

To mnie zainteresowało i sięgnęłam w przeszłość.

    To jedno z ulubionych miejsc w moim mieście. Gdzie się nie obejrzę, to widzę bliskie mi przestrzenie. Nawet parking jest na mojej dawnej szkolnej bieżni, gdzie przewróciłam się  w siódmej klasie na lekcji wuefu i szkło mi weszło w nogę. Mam brzydką bliznę stamtąd, która teraz przypomina żylaki.  Od jakiegoś czasu zastanawiałam się czy rodzicom wypłacili  wtedy jakieś ubezpieczenie😀. 

Oprócz swojej szkoły podstawowej, widzę też szkołę średnią. A za obecnym budynkiem ZUSu  dostrzegam mój blok. Dawna Polna 52f. Ale miałam szczęście w dzieciństwie i nastoletnim czasie. Do jednej szkoły miałam 100 metrów, a do drugiej może z 50.  Do liceum nikt nie miał bliżej.  Koło podstawówki stoją jeszcze dwa inne bloki. To tamci mieli bliżej. Wąską uliczką między liceum, a wspomnianą bieżnią szło  się do osiedlowego parku i placu zabaw. Wokół parku, wzdłuż ulicy Polnej wybudowali wieżowce,  a po drugiej stronie wzdłuż Kopernika stały czteropiętrowe bloki. W środku zostawili parę domków.

Z prawej strony liceum, z lewej podstawówka.

 Park pod nazwą 25-lecia PRL powstawał w tamtych dawnych czasach dzieciństwa, gdy moje miasto rozwijało się entuzjastycznie pod radosnym hasłem nowego sekretarza Aby partia rosła w siłę, a ludzie żyli dostatniej. Przez park odprowadzałam do domu licealną koleżankę z klasy. Siadywałyśmy na ławkach i gadałyśmy bez końca, tak zwykle wyglądają dziewczyńskie pogawędki. Koleżanka mieszkała przy Orzeszkowej, ale odprowadzałyśmy się do skrzyżowania ze  Wspólną. Gosia nie żyje już od wielu lat.

Przychodziłam tu również ze swoim młodszym rodzeństwem ciotecznym, gdy zamieszkali w wieżowcach przy Polnej. Zdarzało się, że plac zabaw był odnawiany ku radości dzieciaków.

Od moich facebookowego znajomego dostałam takie ciekawe zdjęcia z początku lat 70. Jedno to pocztówka. Teraz widać jak zieleń pięknie zdobi przestrzeń. Rosła przez 50 lat.

Pewnego roku po  szkolnych wakacjach, gdy przeszłam do liceum,  park zamienił się w Centrum Pompidou, wtedy modna budowla i o niej słyszałam,  lub bardziej Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko.  Taka niezwykła nowoczesna sztuka go przyozdobiła. I sztuka stoi do dzisiaj.  50 lat. 

Ewunia

Tamtego lata 1973 roku odbył się  w moim mieście z prawdziwym rozmachem pierwszy plener rzeźbiarski, w którym wzięło udział kilkunastu studentów krakowskiej ASP. Działali w dwóch grupach. Pierwsza realizowała rzeźby w kamieniu i oni stacjonowali w Częstocicach, a druga w metalu i oni realizowali prace w hucie. Prawdziwe hutnicze perełki stoją również do dzisiaj. Dawni studenci, to obecni profesorowie uczelni i artyści.

A ja również od pół wieku  kontynuuję swoje spacerowanie w tym rejonie. Dawna uczennica, studentka, matka, żona, obecna babcia, nauczycielka kilku pokoleń.

Rzeźby w głębi i stara fontanna.  Młode mamuśki w latach 80.

Plac zabaw był miejscem refleksji nie zawsze szczęśliwej  młodej mężatki, kiedy ukrywała łzy przed córeczką na huśtawce. Też zamieniał się w strefę zwierzeń z koleżankami, gdy dzieci bawiły się na karuzeli czy w piasku. Rzeźba  matki z dzieckiem stała się strażnikiem ich rodzin.

Upłynęły kolejne lata, a moje małe córeczki stały się same matkami , a ja babcią. Spaceruję tu z wnuczętami.

W tym akurat czasie, gdy rodziły się moje wnuczki, lokalny pasjonat sztuki Wojtek Mazan założył Stowarzyszenie  Kulturotwórcze Nie z tej bajki i rozpoczął wiele pozytywnych akcji w naszym mieście. Stworzył Mapę ostrowieckiej sztuki, gdzie przedstawił blisko 40 obiektów artystycznych, na których można poznawać historię sztuki współczesnej. Rozpoczął wydarzeniem pod fajnym tytułem Tyle  sztuki w całym mieście, a spacer śladami  współczesnego modernizmu ruszył spod „słoneczka”, gdzie moi rodzice mieszkali ponad 20 lat. A obecnie mieszka jedna z córek z wnuczką. Tak  pisze Wojtek blog, a ja za jego zgodą nawiązuję do  postów tego  młodego pasjonata sztuki.

Moje wnuczęta dwa lata temu z naszym słonkiem.

W dalszej kolejności-  mówił Wojtek Mazan - zależało nam na odnowieniu  rzeźby Trapezohedron.  Jej autorem był Kazimierz Bąk artysta i charyzmatyczny pedagog państwowego ogniska plastycznego wychowawca wielu artystów wywodzących się z Ostrowca. Rzeźba powstała w 1974 roku w ramach odbywających się w mieście przez kilka lat   plenerów rzeźbiarskich studentów ASP w Krakowie. To wówczas powstała większość rzeźb, które można spotkać na ostrowieckich ulicach, a  największe zagęszczenie jest w parku w okolicach ul Kopernika. Kazimierz Bąk wówczas student 4. roku wykonał z białego kamienia wieloboczną bryłę geometryczną ustawioną na jednym ze swoich rogów. Taka bryła nosi nazwę trapezohedron i w dawnych czasach przypisywano jej niepokojące symboliczne znaczenie. Ciekawostką jest, że niemal identyczna bryła znajduje się na słynnej grafice Melancholia Albrechta Durera z 1514 roku. Ważne dla nas jest również i to, że podczas tego pleneru Kazimierz Bąk po raz pierwszy pojawił się w Ostrowcu i postanowił się tu osiedlić. Fakt ten miał niezmiernie ważny wpływ na rozwój życia artystycznego naszego miasta./ Echo Dnia- A.Śledzińska/

Bryłę tę mijam, gdy idę do mojego ulubionego sklepu komputerowego, z którym współpracujemy jako szkoła od początku działalności. Zamieściłam w kolorze z tamtych lat, razem z naszym "liniowcem" na Polnej, sztandarowym budynkiem lat 70. gdzie przyjeżdża do Mamy moja  licealna przyjaciółka Bożena. Ona też miała blisko do szkoły😀 Odnowiona 10 lat temu rzeźba na nowo jest zniszczona.

Przechodzę również koło metalowego Koguta, rzeźby  Barbary Świstackiej –Nowakowskiej z 1973 roku odnowionego przez OSM. Dzięki akcji Wojtka Mazana  zalśnił nowym złotym blaskiem w 2014 r.

Minęło 10 lat i Kogut już nie lśni złotem. Znam innego Koguta, który lśni😁

Te kolorowe kółka zawsze zwracały uwagę mojej wnuczki, bo to genialny plagiat  rzeźby  Juliusza Woźniaka znajdującej się w Elblągu i powstałej w 1965 roku. Nawiązuje do tradycji Pierwszej Awangardy z postulatami społecznego i powszechnego udziału w tworzeniu. W Elblągu zastosowano eksperyment współpracy rzeźbiarzy z przemysłem. Należy podkreślić, że to nie był socrealizm. To neoplascytystyczne  kółka.

Koło tej rzeźby natomiast  przechodzę codziennie zmierzając do sklepu, przychodni lub Biedronki, a kiedyś ten skwerek  nazywano „małpim gajem” i do niego odprowadzałyśmy się z koleżanką. Liczyłyśmy kroki między naszymi blokami i tuta j wypadała połowa odległości. Między Orzeszkową 5, a Polną 52F. To rzeźba Stanisława Magdziaka z 1974 roku, wówczas studenta, a dzisiaj artysty rzeźbiarza.

Pozostałe rzeźby towarzyszą nam w zimie i w lecie, podczas spacerów, ćwiczeń, odpoczynku, czy też zwykłego przejścia z Kochanowskiego, gdzie czasami  pomieszkuję,  na Słonko, gdzie pomieszkuje córka. 

Matyldzia

Pomyśleć, że kilkadziesiąt lat upłynęło mi w tej przestrzeni, chociaż szczęścia szukałam daleko w świecie.