Realna kompletność przeciwko wirtualności.

 Pomyślałam, że dla wyjaśnienia mojej nie frekwencyjności na blogu zamieszczę artykulik z mojej lokalnej prasy.

Jak ważna jest przyjaźń- karnawał  Stowarzyszenia Absolwentów II LO.

Na piątek 28-go lutego czekałam z niecierpliwością. Nawet zapodałam sobie dietę, żeby zmieścić się w moją kusą kreację.  Fryzjerka i kosmetyczka też o mnie zadbały. A podziw moich kolegów wpatrzonych we mnie w tańcu- bezcenny! Dziękuję Ci Tadziku. W końcu, chociaż upłynęło już parę dziesiątek lat od matury, moja waga i radość życia umiarkowanie są niezmienne.

Z Marzenką.

Ale zanim rozpoczęły się rzeczone tańce, najpierw odbyło się zebranie sprawozdawcze za rok 2013., w którym uczestniczyło kilkudziesięciu członków. Wiele osób przyjechało z odległych miejscowości. Skarbnik Stowarzyszenia poinformowała zebranych o stanie finansowym naszego zrzeszenia, które się znakomicie prezentuje. Organizacja ma spore oszczędności ze składek, darowizn i nadwyżek ze Zjazdu. Pisałam tu http://ardiola.blogspot.com/2013/07/reunion-party-ix-zjazd-ii-lo.html Pieniądze przeznaczane są na szczytne cele, stypendia dla młodzieży, zakupy drobnych sprzętów na rzecz szkoły, obchody jubileuszów absolwentów i nauczycieli, składanie kwiatów podczas świąt narodowych oraz smutne okoliczności- ostatnie pożegnania.

Prezes Stowarzyszenia  przedstawiła plany na najbliższy rok, udział w Dniu Patrona Szkoły,  oraz min.wycieczkę śladami Joachima Chreptowicza na Białoruś.

Dyrektor szkoły  podziękował Stowarzyszeniu za pracę na rzecz liceum, za cenne prezenty, które służą młodzieży i nauczycielom. Wyraził  swoją i pracowników szkoły wdzięczność za nasze głębokie  zaangażowanie w sprawy liceum.

A potem, kiedy już spożyliśmy smaczną kolację, rozpoczęły się tańce, takie typu do grającej szafy grosik włóż. Hity z ostatnich dekad począwszy od lat 50. Let`s  twist again like we did last summer, let`s twist again like we did last year, nie mogło zabraknąć La Bamby, Abby, Paula Anki, Maryli Rodowicz, Czerwonych Gitar, Skaldów, aż do Lady Punk, Kazika, Perfectu, Budki Suflera oczywiście. Celebrowaliśmy stare i jeszcze starsze znajomości towarzyskie.

Przy tej znamienitej okazji chciałam się podzielić moimi refleksjami. W świecie hiperkomunikacji, gdzie bombardujemy się esemesami, twittami, mailami, „lajkami” na Facebooku, coraz mniej czasu pozostaje na podtrzymywanie głębokich więzi. Relacje społeczne zupełnie się zmieniły. Ja również zapraszałam na imprezę za pomocą wspomnianych komunikatorów. A kto się na niej pojawił? Ludzie średniego i starszego pokolenia, których nie  zaprasza się tylko za pomocą internetu, oni mają w sobie jeszcze naturalną potrzebę spotkań. 

Rozmawiają, okazują zainteresowanie i nie tylko dlatego, że to są emeryci i mają dużo czasu. Ich złożone relacje międzyludzkie nie zastępują systemy techniczne maili i lajków na FB. Obecnie większość ludzi woli relacje intymne z maszynami, takie to proste, możesz się wyłączyć kiedy chcesz, nie angażujesz się, wyślesz uśmiech, napiszesz lakoniczny komentarz. Nie ma kultury bezinteresowności, bo tego wymaga przyjaźń. Przyjaźnimy się z ludźmi o podobnym statusie finansowym, bo jak tu powiedzieć o wyprawie do Kenii, zakupach w Dubaju, kiedy koleżankę z podwórka, czy szkoły nie stać na kolację w restauracji. Nowa cywilizacja stawia wiele przeszkód przyjaźni, bo więź może stać się kłopotliwa, lepiej się nie angażować. Trudno o przyjaźń w dawnym tego słowa znaczeniu. Lepiej skupić się na sobie i na swoich przyjemnościach. Być indywidualistycznym egoistą,

Myślałam podobnie do niedawna. Pomagał mi w tym fakt poślubienia obcokrajowca, częste wyjazdy do innej rzeczywistości, mieszkanie za granicą. Oddalałam się od przyjaciół realnie i metaforycznie, ale na szczęście szybko zrozumiałam, że największą wartością jest moje  życie w Polsce i rodzinnym mieście. 

A to z innej imprezy, jeszcze z okazji Trzech Król. U mnie w domu z koleżankami z "12"- stki i bratową, też szkolną koleżanką:)

Zachód mi się jawił jako cywilizacja przyjemności, tam nie rozmawia się o poważnych sprawach, nie wypada się zwierzać na smutno, szczególnie w mojej anglosaskiej kolonii we Francji. U nas uwielbiam „bycie człowiekiem oświeconym”, bo ciągła edukacja jest moim ideałem i spotkanie moich aktywnych przyjaciół  ze Stowarzyszenia oraz innych całkowicie wypełnia moje potrzeby.
 Czułam niekiedy,że powoli stawałam się jakimś cyborgiem, ludzko-techniczną hybrydą sprzężoną za pomocą interfejsów. Komputer czy smartfon włączony cały dzień, nowa społeczno-psychologiczna rzeczywistość. Pewna zależność od ludzi , którzy nie  wiem jak wyglądają. "Alone together" jak w książce Shirley Turkle- od niej moje refleksje. A tutaj, w rodzinnym mieście tylu wspaniałych kamratów, sztama i koleżeństwo ze wszystkich etapów życia, zażyłość, braterstwo i przywiązanie. Internetowe przyjaźnie, nie przeniesione do realnych kontaktów, to przy nich  surogat i ersatz.. cholera , nie życie, jak mówiła przy innej okazji  Agnieszka Osiecka.

Ale Pinterest lubię, IMDb tudzież parę innych stronek i blogów wspaniałych pasjonatek w różnych dziedzinach, vide niebieskachata.blogspot.com  Jakkolowiek by chcieć zwiać od internetu, w dzisiejszych czasach  jest to już niemożliwe. Ten konserwatyzm okazałby się zacofaniem. A stąd tak blisko do naszego Klerykowa, hehe. 100 lat im zeszło, żeby Żeromskiego zapatrywanie odwrócić i nadal syzyfowe prace gdzieniegdzie. Żal.

PS Po dyskusjach na lokalnym rynku w związku z tym artykulikiem, chciałam dodać ogólną konkluzję paru moich znajomych. Trudno utrzymywać  przyjacielskie kontakty z ludźmi z jednej klasy, szkoły, podwórka, którzy zatrzymali się na pewnym etapie rozwoju i zgoda na to wielka. Moja intencją, do której stale wracam w swoich refleksjach, jest konfrontacja moich  nowych znajomości za granicą,   i tych starych, zażyłych w miejscu wieloletniego zamieszkania. Cenię je sobie ponad wszystko. I w gronie przyjaciółek mam osoby z Siennieńskiej, gdzie się urodziłam i mieszkałam 6 lat i Polnej, gdzie spędziłam dzieciństwo i młodość. A dalej  w życie to już dziesiątki kontaktów. Mój wiek również sprzyja  pewnej nostalgii.